Tjililitan en Kemaroyan

Oei het was al weer een tijdje stil op de reislogger! Waar waren we ook al weer gebleven? Aankomst in Penang vanuit Thailand volgens mij, ja duidelijk Maleisië heel veel hoofddoekjes en duidelijk minder bier beschikbaar in de restaurants, altijd eerst even checken of er wel bier wordt geserveerd voordat je aan een tafeltje gaat zitten, soms als de uitbater begrijpt dat het hem anders te veel klanten kost mag je zelf je eigen bier meenemen. Het hotel was wel een grote Chinese schuur eigenlijk, duidelijk z’n beste tijd gehad maar ook hier op Penang kan je duidelijk zien dat de chinezen veel overgenomen hebben, waar eigenlijk niet! De dag na aankomst scootertjes gehuurd en het eiland rond, net zover rijden totdat je gewoon niet verder kan en dan terug en dan naar links of naar rechts! Zodoende het hele eiland rondgereden en dat was best wel groot, heb de scooter uiteindelijk met 200km meer op de teller teruggebracht. Nog even heerlijk bier gedronken in het oude koloniale Blue Mansion in George town en daarna nog even de oude jetty’s bezocht waar vroeger toen de twee grote bruggen die Penang nu met het vaste land verbinden er nog niet waren, de ferry’s naar het vaste land vertrokken. Mooi eiland Penang maar duidelijk totaal anders als de eilandjes die we in Thailand bezocht hebben, het mist een beetje de Thaise hartelijke openheid en gezelligheid. De volgende dag ri de Cameron Highlands want wie van Noord Maleisië ri Kuala Lumpur rijdt moet natuurlijk langs de Cameron Highlands. Het is een gebied op een hoogte van ca 1500m dus de temperatuur is er een stuk lager dan in de rest van Maleisië en dat scheelt toch al gauw een graad of 10. Bij de Maleiers zelf dus ook erg populair vanwege het “frisse” klimaat en ons werd dan ook aangeraden om er niet in de weekends naar toe te gaan. Nou dat kwam goed uit want wij hadden het van maandag tot woensdag in de planning staan. Het gebied staat bekend om z’n talloze thee plantages en tegenwoordig worden er ook allerlei groentes en fruit verbouwd waarbij de meeste telers voor de aardbeien gaan. Ik was er zo’n 17 jaar geleden eens geweest vanuit Kuala Lumpur en ik kon me herinneren dat het in die tijd alleen maar thee was maar nu staat het hele gebied dus vol met een soort van plastic kassen waar van alles verbouwd wordt. We spraken een Nederlander die daar was om te kijken hoe de bloembollen uit NL het daar zouden kunnen doen! Verder kan je er prachtige hikes door de jungle maken er is voor ieder wat wils en op onze route app stonden ze prachtig aangegeven. De volgende morgen met frisse moed (letterlijk en figuurlijk, regen en een temp van ca 15C) aan een hike van ca 10km begonnen. Gelukkig bij het ontbijt van een andere Nederlander nog even het advies gekregen om wel een lange broek aan te trekken vanwege alle takken, stronken, gras en wat al nog meer. De hike bleek oa vanwege de regen toch wat zwaarder dan verwacht en gelukkig konden we onderweg de route nog aanpassen zodat de totale “wandeling” net geen 7km werd. Van het totale traject hebben we misschien 1km kunnen wandelen en de rest had eigenlijk niets met wandelen te maken, uiteindelijk een hoogte bereikt van 1840m en daar zaten we in de wolken! ’s Avonds nog even de rest van de week bekeken en een plannetje gemaakt hoe we de rest van de dagen tot 22 feb zouden invullen want vanaf dan staat een weekje rust in het crewhotel in KUL in de planning zodat we Paul zijn verjaardag kunnen vieren en eens rustig kunnen uitzoeken hoe we de auto met de boot terug naar NL kunnen krijgen want verschepen naar Sumatra en er dan mee naar Batavia rijden gaan we definitief niet doen helaas. Dit heeft alles te maken met het feit dat iedereen ons adviseert om het niet te doen vanwege alle complicaties die het met zich meebrengt ivm het toch wel onbetrouwbare Indonesië als het gaat om de import van goederen. Pulau Pangkor leek ons wel een mooi eiland om nog even aan te doen alleen je kan er niet met de auto naar toe dus hadden we een hotelletje voor de kust in Lumut genomen zodat we overdag met de ferry heen en weer konden. Wel een beetje een uitgestorven dorpje dat Lumut, het enige wat er een beetje leven in de brouwerij brengt is een grote marine basis. Heel veel kleine hotelletjes maar geen toerist te bekennen. ’s Avonds een hapje bij de Italiaan gegeten en daar ontmoeten we twee Nederlanders en een Belg die beiden op hun boten de wereld over aan t zeilen waren, de Nederlanders al ruim 15 jr op hun aluminium 44 footer en de Belg al 5 jaar op zijn polyester 53 footer, respect hoor als je het zolang op een boot kan uithouden. De boot van de Nederlanders lag al 2 jaar op het droge in de Marina voor een total refit en zelf hadden ze een huisje gehuurd in de tussentijd, een planning was er niet “we zien wel was hun antwoord”. En de Belg was bezig een soort van reisbureautje op te zetten om met gasten van Maleisië naar Sumatra en terug te zeilen. De volgende dag de ferry naar Pangkor genomen en daar uiteraard een scootertje gehuurd om daar eens lekker het eiland te gaan verkennen. Wat een prachtige parelwitte stranden maar ook hier weer veel leegstand en vergane glorie, onbegrijpelijk met zulke mooie stranden en een prachtige heldere zee. Geen idee waarom het hier allemaal zo verlaten is, het ligt duidelijk niet aan het seizoen want de meeste gebouwen staan echt al meer dan een paar jaar leeg. Maar goed aan het einde van de dag de scooters weer ingeleverd en terug naar ons eigen verlaten hotel. Eigenlijk van origine een prachtig hotel maar we hadden de indruk dat we zo’n beetje de enige gasten waren en zo zag het hotel qua onderhoud er dan ook uit, behalve het zwembad dat was duidelijk de parel die nog wel glom. Bleek uiteindelijk dat het zwembad regelmatig gebruikt werd voor zweminstructie dus dat leverde waarschijnlijk nog voldoende geld op om het er nog een beetje leuk uit te laten zien. Maar goed na twee nachtjes daar hadden we nog één dagje op te vullen en het leek mij wel leuk om naar Port Dickson te gaan want daar had ik als kleutertje van 4 nog 2 jaar gewoond, niet dat ik me daar veel van kan herinneren maar het idee was natuurlijk wel leuk. Ook hier weer veel vergane glorie, echt mega complexen, ooit waarschijnlijk ook hotel geweest maar nu helemaal leeg en vervallen. Wat zou hier ooit geweest zijn wat er nu niet meer is? Wel een hele grote pijpleiding ri de zee met daar een groot aantal tankers wachtend in zee. Waarschijnlijk had mijn vader hier 56 jaar geleden iets te zoeken in de petrochemisch industrie! En ja morgen dan gaan we waarschijnlijk ons laatste echte traject van de roadtrip in onze Toyota afleggen ri Bangi, het enige wat we dan nog gaan doen met de auto is een goeie vervoerder opzoeken en de auto dan de container in rijden zodat ie hopelijk heelhuids weer ergens in EU aan land komt.  Ongelofelijk eigenlijk na bijna 25.000km en ruim 4 maanden onderweg komt er dan een einde aan het rijden over de wegen en gaan we met de trein, ferry en de bus oid verder op weg naar Batavia om daar de plek op te zoeken waar ooit het vliegveld Tjililitan en Kemaroyan hebben gelegen, want dat waren respectievelijk de eindstations van de Amsterdam Batavia route. HGFP