In Azië.

Even een huishoudelijke mededeling. De link naar onze tracker, waar je ons precies kunt volgen, staat bovenaan de pagina onder ‘profiel’. Helaas kunnen we deze niet op de pagina zelf krijgen om direct aan te klikken. Het is dus even copy/paste. Zoals de titel al zegt: we zijn in Azië. Maandagochtend 4 nov. via een enorme tunnel het Europese deel van Istanboel verlaten naar het Aziatische deel op weg naar Sakarya aan Lake Sapanca. Een lui dagje gehad in wederom heerlijk weer. Dat maakt het reizen toch wel aangenaam. Geslapen in een geweldige blokhut. Ook hier weer niemand (behalve een hoop honden met hele lieve puppy’s) Het seizoen is echt voorbij. Het volgende doel is Pamukkale maar dat is te ver om in één dag te rijden, zeker ook omdat we langs Bursa wilden. Bursa is een authentieke Turkse stad, gelegen op de hellingen van het Uludağ gebergte (Olympos van Mysië). De stad trekt een veelzijdig publiek, uiteenlopend van gezondheidstoeristen, wintersporters en liefhebbers van Ottomaanse architectuur tot gastronomen en natuurliefhebbers. Deze veelzijdige en authentieke stad ten zuidoosten van de Zee van Marmara, ligt op de lager gelegen hellingen van het Uludağ gebergte (Olympus van Mysië, 2.443 meter). De stad kwam achtereenvolgens onder Romeinse en Byzantijnse heerschappij, om vervolgens met Orhan Gazi in 1326 de eerste hoofdstad van het Osmaanse rijk te worden. De eerste zes sultans liggen begraven in prachtige graftombes in de paradijselijke tuinen van de Ottomaanse moskeeën. Wij zijn er doorheen gevlogen. Alleen de groene moskee en de graftombes bezocht. Gewoon weer een grote stad. Bij 25 graden, dat dan weer wel. Izmir ligt een beetje uit de route dus hebben we een plek opgezocht halverwege Bursa-Pamukkale. Dat is geworden Soma. Hotel aan de snelweg. Geen probleem; het is alleen maar om te overnachten. Wat een geweldige snelwegen tot nu toe in Turkije. Zesbaans zonder verkeer met om elke 10 km een mega benzinestation. Prachtig! Ik hoor jullie al denken; ‘hebben jullie daar die tank voor gekocht?’ Maar die tank gaan we nog wel nodig hebben hoor! Naarmate we dichter bij Iran komen begint het gevoel dat we aan een lange reis zijn begonnen langzaam bij mij in te dalen. Tot nu toe loopt alles gesmeerd. Alleen maar gastvrije en behulpzame mensen tegen gekomen. Ook hier in Turkije niets dan vriendelijkheid. Behalve dan dat ze rijden alsof ze levensmoe zijn. We passen ons aan zeg maar. De tank leent zich daar wel voor ( alleen de claxon is wat magertjes) Met ‘wordt vervolgd‘ sluit ik af. Morgen verder, weer in korte broek en op slippertjes; I like! XP.