De grens met Iran

De grens met Iran

Vandaag bijtijds opgestaan omdat we de grens met Iran overgaan, na een wat karig ontbijtje met een kopje “heerlijke” Nescafe oplos koffie, Turkije is immers theeland, de Toyota weer volgeladen en nog even snel onze laatste TL opmaken aan dieselolie. De man van het tankstation vroeg in het Turks waar we naartoe gingen, “Tabriz is the next stop” zei ik, waarop hij wees naar de teller op de pomp, we hadden hem duidelijk gemaakt dat we maar voor TL 245,- diesel wilden en dat herhaalde ik nog maar eens met vingergebaren “245 turkisch lira, not Full!”, “yes, yes” herhaalde hij en wees weer naar de teller en begon een beetje te lachen, “Tabriz, Iran diesel one, one Tabriz” en ik zei maar weer “yes we are going to Tabriz”, achter me hoorde ik Paul ineens “STOP, STOP” roepen omdat de meter inmiddels op TL 290 stond, tja jammer maar helaas meer dan TL 245 hadden we niet dus doe de dop er maar weer op en bye bye. Later bedacht ik me dat hij ons natuurlijk voor gek verklaarde dat we zo vlak voor de grens met Iran nog diesel gingen tanken, in Iran is het immers spotgoedkoop maar ja wat doe je dán met je overgebleven Turkse Lieras. We reden verder richting de grens met Iran en op een gegeven moment begon de rij met vrachtwagens serieuze vormen aan te nemen, hup er langs en we zien wel hoever we komen. Nadat we de rij vrachtwagens gepasseerd waren werd met een bord aangegeven dat personen auto’s en autobussen rechts konden voorsorteren, “kijk daar een hokje met iemand erin, vast de exit voor Turkijke”. langzaam voorsorteren en paspoort en visum afgegeven, paspoorten kregen we meteen terug maar de visa werden grondig bestudeerd. Verder doorgereden op aanwijzing van iemand die stond te gebaren en naast een paar lege bussen geparkeerd. Tja hoe nu verder? Vrijwel alle hokjes waar je verwachtte een ambtenaar in te zien zitten waren leeg! Alles maar eens rustig gadegeslagen en het leek erop dat alle passagiers uit de bussen moesten stappen en met hun bagage door een soort van douane kantoor moesten gaan en dan later als de bus over de grens was en ook grondig gecontroleerd dan kon iedereen weer instappen. Na een uur wachten naast de bussen konden we voor het hek met de Iraanse grens uiteindelijk de auto parkeren. Wat duurt dat lang! Paul deed ondertussen een poging om oog contact te maken met één van de Iraanse grenswachters en warempel het lukte, de Iraanse grenswachter opende het hek en wenkte ons nadat een grote bus wat was doorgereden ook door te rijden en de auto in ‘Iran’ te parkeren. “Hey you, Hey you, you tourist what are you doing, where are you going?’’ hoorde we van achter ons. Naast de rij met bussen aan de andere kant van waar we met de auto stonden was dus nog een Turks douane kantoortje waar wèl iemand in zat en waar we langs hadden moeten gaan met ons paspoort, tja die hadden we dus even niet gezien want daar stond zo’n grote dikke bus voor. Paspoorten tevoorschijn gehaald en aan de Turkse douane beambte laten zien; “where are exit stamps?” vroeg hij ons, “exit stamps, we did not get any exit stamp, the lady only checked our visa!” “no you need exit stamp before you can cross border, you come back with car to Turkisch border and get exit stamp!”,  “oh sorry sir we did not know that, we are very sorry”,  “okay park car here and proceed to customs office” “yes sir we will, sorry for the misunderstanding”, nou dat was duidelijk eerst een exit stamp halen en dus gewoon in de rij tussen de Turken en Iraniërs, jezus wat een complete chaos en wat staan ze hier voor te dringen, kijk je even een andere kant op en er staat weer z’n jurk voor je met vijf kartonnen dozen met kleding, sokken, onderbroeken en weet ik wat al niet meer, maar goed na een kwartiertje waren wij aan de beurt en de beambte was duidelijk al ingeseind door één van zijn collega’s want we konden gelijk twee paspoorten laten afstempelen en hij begeleidde ons direct weer terug naar de auto. Mooi das geregeld dus nu voor de tweede keer door het hek! “Hey you, you again, what did I say, you get exit stamp before you pass the border” “yes we have a exit stamp now!” “but you have to show me exit stamp and I check car first”, oe la la hadden we het weer niet goed begrepen! “1000 times sorry sir, we did not understand that” na veel stroop smeren en sorry-en wilde hij toch nog even dat de achterklep open ging, “Okay now, you can go”, pffttt……….. dat was de Turkse kant nu nog ‘even’ de Iraanse kant. Door de Iraanse grenswachters werden we weer naar binnen geleid en konden we weer in de rij achter alle andere locals aansluiten. Wat een gedring en gepers weer. De rij werd telkens in tweeën gesneden door een paar automatische schuif deuren die op iedere beweging reageerden, net toen wij ter hoogte van de deuren stonden begon het systeem boven in de deur een luid kabaal te maken. Een schoonmaker stond met z’n bezem te zwaaien dat we een beetje afstand van de deur moesten houden, althans dat dachten we, we liepen door en de schoonmaker bleef maar met z’n bezem zwaaien, “hey you tourists come, come here” riep ie ineens, we liepen langs de andere wachtenden en werden naar een voor die omgeving mooi kantoor geleid met een beeldschone Iraanse dame, “Welcome in Iran” was het eerste wat ze zei, ze was erg vriendelijk en ze controleerde al onze papieren moesten nog wat vragen beantwoorden en werden toen naar de Iraanse immigratie begeleid, stempel op ons visum en niet in ons paspoort….. check (anders kom je de states nooit meer in met dat paspoort). Ook in orde en dan nu nog even de CDP (paspoort van de auto)  laten invullen en afstempelen (moet wel goed gebeuren anders krijg je uiteindelijk je borg van € 15.000,- niet terug), ook dit verliep enigszins chaotisch maar duurde verder niet al te lang, probleem is dat de “officials” die de administratie buiten het paspoort doen geen uniform dragen en dus niet herkenbaar zijn, ze komen op je af en proberen de papieren ‘bij wijze van’ uit je handen te graaien en dan denk je dat zijn ‘fixers’ die moet je overal voor betalen maar dat viel dus reuze mee! Dat ook weer geregeld, buiten nog even alles laten controleren chassisnummer, kenteken, géén alcohol enzo en gaan weer met die banaan. Nou viel alles bij elkaar nog best wel mee, 2 ½ uur! Na 1.500m gereden  te hebben “STOP police check” huh wat nu weer “Hello sir, Insurance, do you have Insurance?” “No not yet, where can we buy a insurance?” “you come with me”, uhhh zou dit weer zo’n fixer zijn? Laten we maar meelopen we zien het wel, net viel het immers ook wel mee, uiteindelijk meegelopen met deze ‘aardige man’ en in weer een ander schimmig kantoortje een verzekering voor € 120,- voor 1 mnd aangeschaft, twee documentjes erbij gekregen waarvan ééntje weer netjes afgegeven in een ander schimmig politie kantoortje, eindelijk alles voor elkaar! Pfftttt……had ik dit maar van tevoren kunnen ‘googelen’! HGFP