Bamrauli Airport

25 december 2019 - Varanasi, India

Bamrauli Airport

De route gaat verder van Kanpur naar Varanasi met een tussenstop in Allahabad, vroeger genaamd Prayagraj. Nabij Allahabad ligt één van de oudste vliegvelden uit India tegenwoordig heet het wel Prayagraj Airport maar in de early days was het Bamrauli Airport en jullie begrijpen natuurlijk dat ook deze luchthaven een tussenstop was op de KLM route naar Batavia. Eerder hadden we al eens geschreven dat we ons steeds weer verbaasden over de goede kwaliteit van de wegen in de verschillende landen maar vandaag werd ons vermoeden dat het wel eens veel slechter kon zijn bewaarheid. De weg tussen Kanpur en Varanasi die veel gebruikt wordt door grote vrachtwagens wordt vernieuwd in een 6-baans snelweg maar als we daar gebruik van willen maken moeten we over 6 jaar maar eens terug komen denk ik. Het was één en al detour waarbij de gemiddelde Indiër liever even rechts rijdt dan 20 m omrijdt. Er gelden hier denk ik vele ongeschreven regels qua gebruik van de weg en dan moet je er maar van uitgaan dat eigenlijk alles is toegestaan, politie kennen ze hier niet of nauwelijks en van de 4 politie auto’s die we gezien hebben was er één aan t spookrijden. Gelukkig zitten we met z’n drieën in de auto want een paar extra ogen kan geen kwaad, maar goed na een kleine 4 ½ uur rijden aangekomen op “Allahabad” Airport om even snel een selfie te nemen en een kop koffie te drinken. In de planning leek het allemaal zo leuk nauwelijks km’s omrijden om even langs de airport te rijden maar de praktijk bleek dit keer heel anders, we hadden al wat meegemaakt hier in India maar dit sloeg wel alles, 5 km door Allahabad nam ruim een uur in beslag, de brommertjes zijn wel het ergste, met nog geen halve meter ruimte tussen de auto en de stoep wurmen ze zich er al tussendoor, haakse bochten slaand komen ze dan een meter verder tot de ontdekking dat ze toch niet verder kunnen. Het doet me het meeste denken aan een bak met levende paling. Het feit dat ze ook alleen maar vooruit kijken wordt nog eens benadrukt doordat ca 75% van de voertuigen hun achteruitkijk spiegels permanent ingeklapt hebben of helemaal niet meer hebben. Op een gegeven moment moesten we stoppen voor de trein, gelukkig wel overweg bomen maar natuurlijk geen AHOB’s zoals in NL maar gewoon OB met de hand bediend, worden natuurlijk wel op tijd dichtgedaan want tja de trein komt zo! De meeste Indiers kennen tijdens deelname in het verkeer het woord wachten niet dus ook hier gaat alles wat langs en onder de OB kan gewoon nog over het spoor (zie de youtube filmpjes) de auto’s die niet verder kunnen stellen zich in rijen van 4 op voor de OB met als gevolg dat nadat de trein voorbij is er weer een komplete verkeerschaos ontstaat. Waar zit hun verstand? De afstand tussen Allahabad en Varanasi bedroeg ca 145 km dus met nog een uur of 3 te gaan zouden we mooi voor sunset aankomen in Varanasi, want we hadden onszelf voorgenomen zeker niet in het donker te rijden in India. Nou je raadt het al het tweede traject van vandaag ging al net zo traag als het eerste en helaas voor sunset ging dus niet meer lukken. Wat is dat een nog groter drama om in t donker op dit soort wegen te rijden, uiteraard geen straatverlichting en de meeste auto’s en vrachtwagens hebben ook geen achter verlichting, tja die zie je toch niet als je alleen vooruit kijkt toch? En om toch een beetje zichtbaar te zijn doen alle truckers voor het gemak maar hun grote licht aan als ze inhalen, daarbij is het asfalt zo glad als een spiegel zodat al het licht van de tegenliggers je alle zicht op de weg voor je ontneemt, bedenk daarbij dat de koeien, kamelen en honden zich niet zo veel aantrekken van voorbij razende auto’s in t donker en nog gewoon oversteken plus de “rechts” rijders die dat ook aangeven met grootlicht en dan kan je je wel voor stellen dat in het donker rijden hier echt een uitdaging wordt. Gaan we hopelijk niet meer doen dus!

Aangekomen in Varanasi even heerlijk onthaast in de bar en een plannetje gemaakt voor de volgende dag. Varanasi staat bekend om de verschillende plekken langs de rivier de Ganges waar de Indiërs afscheid nemen van hun overleden familie leden. Een heel apart gebeuren om te zien, de plek waar de Hindoes verbrand worden het zogenaamde burning Ghat is wel het meest imposant vanwege alle kleuren waarin de overledenen gewaad worden en het aantal vuurtjes, tussen alle vuurtjes en families doorlopen was denk ik niet zo gewenst, beetje hetzelfde idee dat als je een crematie in NL hebt en er staan dan allemaal mensen door de ramen naar binnen te kijken of ze nog even in de kist kunnen kijken naar de dooie of hoe alle nabestaanden er uit zien, dus hadden we maar een bootje genomen om zodoende vanaf het water de diverse verbrandingen te kunnen zien. Gemiddeld worden er op deze plek zo’n 150 lichamen per dag verbrandt en een crematie duurt 3 uur en het gaat 24 uur per dag door dus ga maar na hoeveel vuurtjes. Afhankelijk van hoeveel de families te besteden hebben krijg je beter of minder goed hout en verbrandt het lichaam geheel of gedeeltelijk. De gedachte erachter heeft natuurlijk alles te maken wat er na de dood gebeurt, belangrijkste is dat je “geest” opstijgt door de verbranding. Opvallend is dat er alleen maar mannen te zien zijn op de verbrandingsplaatsen, in het verleden is het diverse malen gebeurt dat de vrouw van de overledene om wat voor reden dan ook in het vuur sprong, dus dat liever niet meer. Het lijk allemaal een beetje chaotisch te verlopen maar blijkt toch wel gestructureerd. En ja alle details staan natuurlijk op wiki. Na deze plek doorgelopen naar de verbrandingsplaats van alle niet hindoe gelovigen iets verderop, niet zo kleurrijk maar nog steeds zeer indrukwekkend, de verbrandingsplaatsen zijn overigens makkelijk te herkennen aan de enorme stapels hout die er vlakbij liggen. Deze laatste plek had overigens ook nog een heus crematorium voor degene die niet en plein public verbrand willen worden maar wel uiteindelijk in de Ganges terecht willen komen. Na de “rituele verbranding” zie je de families nu dan wel met vrouwen een soort van “koffie tafel” in een boot hebben, iedereen heeft dan een bloemstukje met een waxinelichtje (geen koffie dus) wat dan ter nagedachtenis aan de overledene in het water gelegd wordt. In één woord héél bijzonder en indrukwekkend en ja wederom geldt ook nu weer je moet het van dichtbij gezien hebben om het “beleefd” te hebben. HGFP

Foto’s

1 Reactie

  1. Monique van R:
    26 december 2019
    Niets veranderd in Varanasi. De plaatjes zijn hetzelfde als in 1989. Wij moesten toen voor zonsopgang op een bootje op de Ganges zitten om de mensen s’morgens vroeg hun badritueel te zien doen. Een soort van gedoopt worden! Inderdaad bij de crematies mocht je niet aanwezig zijn . Ik vond het toen ook een van de mooiste ervaringen van India en last van smog hadden wij toen niet😌.