Calcutta

Calcutta

Zoals Paul al omschreef was het niet eenvoudig het Oberoi Grand in Calcutta te vinden, het hotel bevindt zich in een groot gebouw wat dateert uit de koloniale tijd, eerste bouw ca 1933 en in de loop der jaren is er het e.e.a. aangebouwd, probleem is het vinden van de ingang want het gebouw beslaat zeg maar een “blok” dus straten aan alle vier de zijden, verder is het onderhoud aan de buitenzijde zeg maar slecht en de ingang zie je alleen doordat daar een aantal vlaggen op de gevel staan, de straat aan de voorkant is in de loop der jaren getransformeerd tot een soort lokale markt die alle dagen van de week zeer druk bezocht wordt. Maar goed eenmaal binnen is het een oase van rust, weelde en luxe, je hoort nagenoeg niets meer van de enorme drukte buiten het hotel en ik heb in mijn leven voor de KLM heel wat hotels bezocht maar de luxe van dit hotel heb ik maar zelden meegemaakt. Van kleine waterflesjes, natte washandjes en zonnebrand aan t zwembad tot een bijna persoonlijke butler bij het ontbijt, zelfs de plinten in de gang werden om de dag in de was gezet, echt vijf sterren zoals ze bedoeld zijn. Heerlijk hier tussendoor even drie dagen te genieten van alle luxe en weelde. Sabina en ik zijn de eerste dag even de stad in geweest om een wandelingetje te maken naar de Hoarabridge, een brug van 710m die Hoara met Calcutta verbindt, het viel me tijdens de wandeling op dat veel prachtige gebouwen uit het koloniale verleden van Brits-India staan te verhabbezakken, er groeien vaak bomen uit de gevel en de ornamenten zijn veelal aangetast om nog maar niet te spreken over al het houtwerk aan de gevel. Er vindt geen onderhoud plaats, vinden ze hier blijkbaar niet de moeite dus over ca nog eens 70 jaar is daar niets meer van over. Dat merk je hier trouwens wel vaker, ja er is veel armoede maar ze maken er zelf ook wel een zwijnenbende van zeg, waar het mee te maken heeft ik weet het niet maar als je het ze vraagt staan ze lachend met die hoofdjes te knikken en zeggen ze dat India zo’n mooi land is. Verder zijn we nog naar het Mother House of the Misionairies of Charity geweest, het huis waar moeder Teresa gedurende een lange tijd van haar leven gewoond heeft en de hele wereld bewust heeft gemaakt van het lot van alle talloze dakloze zieken en stervenden, de zwervende kinderen, de hongerige en de leprozen oftewel de armsten der armsten. Ook nog even haar kamertje bezocht en een kiekje gemaakt van het bedje waarin ze gestorven is, de eenvoudige tombe waar ze in ligt mochten we echter niet fotograferen. Na deze enerverende dag nog even heerlijk aan het zwembad een drankje gedaan en daar werden we aangesproken door een Nederlands sprekende Indiasche vrouw die in Engeland geboren is. We raakten geanimeerd in gesprek en ze  vond het zo bijzonder dat we met de auto helemaal naar Indonesie rijden. Ze gaat ieder jaar met haar moeder naar het Oberoi Grand (haar ouders kwamen beide uit Calcutta) en verblijven dan in de kamer waar haar vader vroeger ook verbleef tijdens zijn werk (hij is inmiddels 15 jaar geleden overleden). Ze vroeg wat we allemaal al gezien hadden in Calcutta en adviseerde ons als we tijd over hadden ook nog even bij het Mother House of Missioaries langs te gaan, nou daar kwamen we dus net vandaan! Wat bleek haar moeder had een aantal jaren voordat zij geboren was 2 miskramen gehad en was daarna “blessed” door moeder Teresa tijdens één van haar bezoeken aan Calcutta en die daarbij gezegd had dat ze zeker nog een gezond kind zou krijgen. Later is de moeder nog eens teruggekeerd naar Moeder Teresa en toen vertelde ze dat ze uiteindelijk een gezonde dochter op de wereld had gezet, uiteindelijk is Moeder Teresa de peet-oma van deze vrouw geworden, hoe bijzonder is dat!

Op weg naar de border

De volgende dag hebben we Sabina naar het vliegveld gebracht, ze vloog lokaal van Calcutta naar Delhi vanwaar ze met de KLM weer terug ging naar NL. Wij verder ri de grens met Myanmar maar dan wel helemaal om Bangladesh heen, zo’n kleine 1.500km over wegen…….ja op internet viel er niet veel over te vinden dus……afwachten maar. Nou de eerste dag schoot niet echt op van Calcutta naar we kijken wel hoever we komen, maar Siliguri (ca 550 km vanaf Calcutta) in de buurt van Djardeeling zal wel niet lukken. Nee idd dat lukte bij lange na niet dit stukje van India is qua wegen wel erg slecht, wat zijn we blij met onze Land Cruiser, echte solid suspension, niks geen gerammel je voelt als je met 60 over een kuil gaat die je niet gezien hebt dat deze auto hier echt voor gemaakt is, denk dat we hem in Thailand wel even laten checken aan de onderkant of er niets losgetrild is want wat heeft ie het te voorduren hier, en ja het verkeer hier op deze erbarmelijke “high ways” met heel veel grote kuilen is echt vreselijk. Indiërs kunnen tijdens het rijden alleen vooruit kijken, anticiperen is iets wat niet in hun vocabulaire voorkomt waardoor ze zichzelf voortdurend “vastrijden”, ze proberen continu voor te dringen door je gewoon aan de kant te drukken, op een gegeven moment ben je er echt klaar mee en is het gewoon afgelopen, tja en die auto van ons is gewoon veel groter dan die kut suzukietjes. Als je ze na de zoveelste voordring poging claxonnerend en kwaad aankijkt, kijken ze je aan met de blik van een stoute hond die net op zijn lazer heeft gekregen omdat ie de biefstuk van tafel gejat heeft. Het is werkelijk ongelofelijk hoe de Indiërs zich in het verkeer gedragen. Zal wel te maken hebben met een stukje ontwikkeling en ontbrekende handhaving want ja alles mag! Echt alles mag, we hebben veel over 2x2 baans wegen gereden maar voortdurend wordt er onderhoud aan de weg gepleegd, althans zo lijkt het er zijn bar weinig activiteiten te zien dus of ze er echt wat aan doen? Betekend dus dat er 2 banen afgesloten zijn en dat je iedere keer een diversion hebt van links naar rechts en andersom, maar sommige Indiërs vinden dan het stuk waar “aan gewerkt” wordt beter dan het stuk waar je volgens de borden zou moeten rijden met als gevolg dat er op beide banen “spook”  gereden wordt soms aan de rechterkant maar soms ook aan de linker kant als dat beter uit komt. En het erge is dat je er zelf ook aan gaat “meedoen”, het is hier echt “pik je plekje” anders schiet het niet op en dan heb ik het nog niet eens gehad over de ontelbare hoeveelheid vrachtwagens, niet voor te stellen zowel langs de kant geparkeerd als wrak of nog steeds functioneel of voortkruipend op de weg soms op de linkerbaan maar ook op de rechterbaan, de precieze, waarschijnlijk ongeschreven regels ontgaan me nog een beetje. Wat betreft de banden/wielen gelden hier ook volledig andere normen, vaak zijn er 1 of 2 van de zes achterbanden kapot/leeg of ontbreekt er zelfs een heel wiel, waarschijnlijk denken ze dat als je min 75% van je banden met lucht gevuld hebt dat het wel goed zit. Kan er nog wel uren over schrijven maar ik stop ermee, morgen weer een stukje rijden naar: we zien het wel, plan is wel 7 jan bij de grens te zijn met Myanmar! HGFP