Donald Duck

We gaan weer verder!

Nadat we vanuit Hormuz de ferry terug naar Qeshm hadden genomen moesten we naar Ali om de auto weer op te halen, we konden hem hier gratis en veilig parkeren gedurende de tijd dat we op Hormuz zaten. Ali heeft samen met zijn Duitse vriendin Anika een authentiek Iraans restaurant aan het water en runt daar ook een soort van Hostel naast dus we dachten wellicht is het hostel iets om onze laatste nacht op Qeshm door te brengen, niet dus! Gezamenlijke douche/plé en matjes om op te slapen. Dan maar voor twee tientjes meer een luxe hotel, verschil tussen luxe en basic maakt hier niet zo veel uit, zeker niet als je met z’n tweeën bent. Laatste 2 biertjes snel in de vriezer en even het laatste nieuws op internet checken. Na het bieren in een nabijgelegen park toch nog maar weer even bij Ali aangeschoven voor een chicken kebab met rijst. Die hadden we immers pas 8 keer gehad en ik begin nu wel een beetje te begrijpen waarom er niet zo veel Iraanse restaurants in NL zijn! De volgende dag weer met de ferry terug naar het vaste land en of we er nu meer ervaring in krijgen of dat het gewoon makkelijker ging we waren in een mum van tijd aan de overkant. Mooi hotelletje in Bandar Abbas genomen zelfs met zwembad erbij en in de lobby stond nog een mooie Iran-Air 747-200 de echte classic dus met BWK! ’s Avonds nog even het reisschema doorgenomen en gekeken of op onze facebook oproep om een groep te vormen voor de Pakistan crossing nog reacties waren gekomen, slechts één iemand had gereageerd en wilde een dag eerder dan dat wij geplanned hadden de grens over steken. Het eerste deel van Pakistan de provincie Baluchistan kan je alleen bereizen onder begeleiding van een escorte de zgn levies, dit omdat deze regio te gevaarlijk is om zonder begeleiding door te gaan, er zitten te veel smokkel bendes en de kans op kidnap is ook aanwezig. In elk geval zouden we proberen de 2e december in Zahedan aan te komen en dan de 4e december proberen de grens bij Taftan over te steken tussen Iran en Pakistan. In Zahedan zit een hostel en volgens de berichten op FB komen daar geregeld “overlanders” die de grens met Pakistan over willen, helaas toen wij er aan kwamen was er niemand anders dus tja dan toch maar alleen. We hadden twee nachten in de hostel geboekt maar al snel kwamen we erachter dat als we de 4e zouden vertrekken ri Pakistan we dan pas de 5e in Quetta aan zouden komen en dat we dan de volgende dag, vrijdag dus naar het politie bureau zouden moeten voor onze NOC (no objection certificate, een papiertje zodat je verder zonder escorte mag) en ja het is een moslim land dus vrijdag is hun vrije dag! Vertrek werd dus vervroegd naar dinsdag de 3e. Nog wat dingentjes gevraagd aan Bahar de uitbaatster van de hostel en ze adviseerde ons wat toffees en sigaretten voor de levies mee te nemen dus zogezegd zo gedaan plus de tank volgegooid en alvast wat rupies gewisseld om die opdringerige money changers bij de grens met hun slechte koersen te kunnen omzeilen. Volgende ochtend (vandaag dus) om half zes opgestaan zodat we op openingstijd bij de grens aanwezig konden zijn. Het was nog een kleine 100 km van Zahedan naar de grens rijden dus we waren mooi op tijd aanwezig in het kantoor. Goed kijken of we geen kantoortjes overslaan dit keer, het Iraanse deel was weer een beetje chaotisch beetje hangen hier eens vragen daar eens vragen en ja opeens wenkte een ambtenaar naar ons voor onze paspoorten en visa en natuurlijk ook vandaag weer het kastje muur verhaal of eigenlijk beter het kastje kastje verhaal, paspoorten moesten in 3 verschillende kantoortjes gechecked worden en het carnet werd in 3 fasen afgehandeld. Verder door naar de Pakistaanse kant, oei ik dacht dat Iran achter liep maar wat is het in Pakistan een bende, dr eerste controle poort was een lemen hutje met alleen een tafel en een stoel een soort voor-controle of we überhaupt wel een paspoort en een visum hadden ofzo, ja dat hadden we dus, door naar de volgende ronde dat was al iets meer. Een soort houten keetje met trappetje en computer en zo eindigden we uiteindelijk na nog twee ronden een stuk verder over een zandweg ri de weilanden bij de levies. Zoals ik al eerder zei kom je hier niet verder zonder deze gasten. Hadden we al veel over gelezen op internet natuurlijk en wie het weet mag het zeggen, maar vandaag zouden we pas echt gaan meemaken hoe dat nu werkelijk  in z’n werk gaat. Waarschijnlijk worden degene die om wat voor reden dan ook echt niet meer dienst kunnen doen bij het gewone korps weggepromoveerd tot “Baluchistan Levies”, ze behouden bij die promotie natuurlijk wel het recht op het dragen van hun AK 47 aka Kalasnikhof! Goed om een lang verhaal kort te maken wij kregen het eerste stuk (ca. 60 km) waarschijnlijk de oudste met vermoedelijk alzheimer-light en niet te vergeten zijn AK 47 mee. Ondanks zijn lengte van hooguit 1.6 m stond ie erop dat ie voorin moest zitten en na wat totaal onverstaanbaar Urdu gewouwel besloten we maar verder niets meer te zeggen, hij bleef maar doorgaan en ik dacht bij mezelf we hebben de toffees niet voor niets gekocht dus hup wellicht wil ie een toffee en ja hoor met een grote grijns wikkelde hij de toffee uit het papiertje en stopte hem gretig in zijn mond. Had ik dat maar nooit gedaan want het gewouwel werd er niet minder om alleen begon het steeds meer als een soort donald duck te klinken. Waarschijnlijk was de toffee aan zijn kunstgebit blijven plakken en kwamen er alleen nog maar klanken uit zoals donald duck die kan produceren. Goed uiteindelijk na 8 police check’s en 5 verschillende levies werden we naar het meest gore en smerigste hotel gedirigeerd wat ik ooit in mijn hele leven gezien heb en we moesten er dankzij de AK 47 voor de deur nog slapen ook! HGFP